Όταν στον κόσμο μεγαλώνει το σκοτεινό κρύο και η άδεια ερημιά, τότε επιστρέφοντας από εκεί που ξεκινά κανείς. Θυμάστε τη λαχτάρα των ευχών μας; Είναι καιρός, σηκωθείτε για να συναντήσετε τον ουρανό, να φιλήσετε τα αστέρια, να τυλίξετε τα χέρια σας γύρω από το φως.

Μην ξεχνάτε, τουλάχιστον, από πάνω μας, λάμπουν αστέρια, μικροσκοπικά κομμάτια ουρανού που ξεχειλίζουν από γενναιοδωρία και απορροφούν την κούρασή μας. Κάθε καρδιά είναι ένα αστέρι μέσα του, που αντηχεί την ευδαιμονία της αιωνιότητας, κάθε αστέρι είναι μια φλεγόμενη καρδιά που κρατά το χέρι μας.

Και, κάθε ζωή κατοικεί στους κόλπους της αγάπης, αντηχώντας την ευδαιμονία της αιωνιότητας, κουδουνίζοντας ως ουράνιο γκονγκ το ιερό τραγούδι, το τραγούδι της αγάπης με το οποίο ακόμη και η κόλαση είχε συγκινήσει και η θλίψη φουντώνει, και οι ανυπόμονες ψυχές κλίνουν να ακούσουν με δέος .